Jestem częścią polskiej diaspory. (!!!) wybuch bamb bamb no dobra ale czemu nie ma studiów polskiej migracji? Czy w krwi polaków wpisana jest kurtynka narodowa? Czy po prostu dobrze udajemy białego człowieka? Co przychodzi do głowy? ->> niedziela.nl w Holandii; ogłoszenia domowych dań polskich do kateringu i nieskończone firmy budowlane w Hadze, po części co jest charakterystyczne dla polskiego diasporycznego doświadczenia? w którym języku o tym pisać? – w obydwu! Czy diaspora leży na języku? Dlaczego tyle autorek zwraca się do Polski jako podmiotu? (Siksa, Masłowska)
Homeland it's not ready yet there is yet no deadline for it smoked tobacco smoked at the corner of a laundromat have you been ? my head halted at the edge of conception perhaps I have lost a bridge of some sort that used to be there homeland I don't want you to get beaten up or sent to war its a recent decision right I've still got time I've still got time I was hoping to consult you on this or that could you tell more than a book I wasn't taught you see I was sitting on a tree
ojczyzna (jezu od razu musi się od ojca zacząć - może to jest odpowiedź na powyższą polskę-kobietę?) ok jeszcze raz
ojczyzna/matczyzna nie jest jeszcze gotowa jest tam jeszcze nie ma na to ostatecznego terminu palony tytoń palony na rogu pralni byłaś tam? moja głowa wstrzymała się na krawędzi narodzenia możliwe, że zgubiłam jakiś most, który kiedyś tam był ojczyzno nie chcę zostać pobity ani wysłany na wojnę to jest niedawna decyzja prawda, wciąż mam czas wciąż mam czas miałam nadzieję skonsultować się z tobą w tej sprawie albo czy mogłabyś mi powiedzieć więcej niż książka nie nauczono mnie zrozum, siedziałam na drzewie.
The wake up is sharp and smelly. Last night or only those few hours ago
when she entered her flat at 4 am, she didn't think to shower so now
she's smelling the night, the sweat mostly, thankfully she didn't
drink much alcohol. There was dancing. And talking. She recalls some
advice giving and the camera. The camera is the first thing she remembers
upon waking however the memory gets punched to the side by the weight of
her body now trying to lift itself up from the secure surface of her bed.
It's early and late at the same time. She's tired but committed on
making it to the office by 9 am. Can this happen? It's 8:08 am. Sock,
shirt, water. Shower. Right! Is there time for a shower? It shouldn't
be questioned. She pees, undresses and makes it up to the shower cabin.
She has to go up as the cabin is settled on a tiled double step, in the
corner of her kitchen, for reasons she wondered about upon moving but
since then hasn't given much thought. The step often works to her
advantage anyway, being a 'hello-world' step up or a
'good-night world' step down. Other than the stepping, the shower
passes uneventfully. She's surprised at the amount of briskness
she's able to produce having danced through the night. Maybe the
rhythm remains settled in her body and is now enabling her to orchestrate
efficient nut chopping. Or maybe it's the visceral running of time
that fills her actions with urgency. She's gulping down cold porridge
already with one shoe on. Looking around her kitchen she feel grateful for
her yesterday-self for not taking out her laptop from the backpack - one
less activity to fit into the 24 minutes she now has left to get to work.
Once again she's feeling grateful for living so close to the office.
Keys, rice crackers, notebook, phone charger - check, check, check. Her
clarity of mind continues to astonish her. Oh wait, no, actually it's
not as good as she'd hope it to be. Halfway through the door she
struggles to recall picking up her toothbrush today. She rushes back in,
knocking over some pencils with her backpack as she manoeuvres around the
kitchen. Two steps towards the sink, one step towards toothpaste.
Brushing, she gazes out the window. The heat of yesterday didn't seem
to have gone away; it has accumulated and is now condensing into a mist
that will be calling for raindrops in the late afternoon. She will bike to
work and bike back. It would be nice to bike in the rain. Ok, outside; not
much attention for the surroundings. She's pedalling through the city
that's on its last breaths of steam of the workweek trimmed by
two-thirds by the surrounding holidays. It's Friday but she presumes
she'll be the only one in the office as everyone else will be using
the fortunate holiday alignment to take a day off, especially with this
blessed weather. Is she going there precisely to be alone? Or is she
simply struggling to accept the potential of a day off? Uh, questions, she
does not welcome them with excitement, she ought to focus on tasks. She
gets to her destination point. In the office: dead quiet. The museum is
open though and welcomes visitors so the walk into the building was
pleasantly chatt-ish and leisurely. It's the elevator that transports
her into a suspended context again. She floats around for a moment, then
condenses: 'think in tasks, think in tasks' - she repeats to
herself. She manages to identify the most obvious task at hand: coffee. A
very office task indeed. She grabs a plain white mug, puts it under the
coffee dispenser, and presses the button 'coffee.' She looks away
to the fridge to see if there is any milk left. She's fortunate today
and manages to make this traditionally bitter experience land softer on
her tongue. Despite her efforts, the coffee tastes especially bad today.
She's not yet sure why. It will come to her later. It does help
setting of her work rhythm.
She sits down, takes out her laptop,
water bottle and a notebook where there is a page of tasks prepped neatly
some days before. She's really grateful for this page now. The biggest
task is of course emails, a weekly drag she normally starts with but today
decides to move to the end. She begins in excel. A solid 25 minutes passes
by until she notices it's been 25 minutes and she hasn't typed
anything. She's just been starring at the rows and columns, scrolling
down endlessly. What was she looking for? The task says 'finish adding
titles from 'Kunstverein Amsterdam' into the list. She's not
even sure she's in the right list...the amount of rows swells and
swallows her consciousness entirely. She's spit back into the mailbox
- emails it is. She successfully completes putting together the content
for two emails which sends her with newly found enthusiasm to the
bathroom. Upon her return, eager to press 'send', she realises she
didn't address the messages nor did she sign her name. She begins to
doubt her competences. She adds the missing details and grumpily presses
send. The emptiness of the space that holds her expands. She's halfway
through her third email when a shiver shakes her back into her body; she
touches her nose and discovers thick, accumulated moisture. The snot has
been dripping down her nose since early morning but she'd just
automatically wipe it off with her sleeve, not giving it much thought.
Now, finally, some clarification. She becomes aware of her clogged sinuses
which also explains the terrible taste of coffee, a full cup still sitting
on her desk. Well, hey, her only companion of today, she decides to take a
sip anyway. The warmth of the liquid soothes. She moves on with writing.
After a couple of minutes she feels her neck folding forward, gently,
without imposition. Her heavy head lands on the desk and some of the
muscles manage to let go from the cramp that's been a constant from
the moment she lifted her head from the pillow. This feels right. This
gives relief. She is not well. She is not well enough for the office. When
she manages to gather her thoughts they tell her she's silly.
She's had 4 hours of sleep; she doesn't need to be in the office;
there is nobody here. What even was it that led her here today? A sense of
duty? Efficiency? Diligence? She will have to consider those later. Her
head begins to spin...the taste of coffee lingering in her mouth puts her
off so much that she abruptly shuts her laptop, throws it in her backpack
and rushes out of the office, halted only by the stillness of the elevator
ride. She takes deep breathes through her mouth. She will go home now. She
will make a warm cup of ginger tea. She will sleep. She will get better.
Nie ma pisania poza fikcją. Ilość referencji przytłacza. O czym tak serio jest to pisanie? Jak pisać gdy głowa cały czas rusza się, zdjęcie wychodzi zamazane. Walczę ze skupieniem. Skupia mnie praktyka materialności, może powinnam przenieść się na kartkę? Co robi odbębnianie słów? Dzisiaj spotkaliśmy się przy rozmowie o czytaniu, i pomyślałem, że czytając siebie nie wiedziałbym co czytać. Mam takie poczucie, że piszę cały czas, ale że te słowa topnieją tak po pary godzinach, wchłania je ziemia (może) i już nie mogę po nie siegnąć ponownie. One się wydarzyły. Czy czytasz czasem książkę dwa razy? Nawet książki nie otrzymują należytej uwagi. Jeju jak my wszyscy pędzimy. Wracam do słów Dr. Forest Brown Jr. i Ting Ding o stałym 'future shock' - 'szok przyszłości' to stwierdzenie, które dokładnie opisuje to jak się czuję teraz. Teraz, tutaj, o już mignęło. Żyję w ciągłym zdumieniu. Często idąc ulicą wydaję mi się chodzę w zdjęciu lub ujęciu kamery. Że to nie prawdziwie. Może dlatego stronie od filmu; żyję filmem. Jak ten moment gdy siedzieliśmy w burger kingu i wydawało mi się, że kręcimy scenkę. A może to nie było tam?
(Lubieżny - zmysłowy. )
Zawsze szukam poza własną głową. Dzisiaj łuk zarysował się roczny. W
świeżości dnia wróciłem do myśli o odrzuceniu subskrypcji. Czy mogę
zjechać szybko na dół? Czy mogę nie wiedzieć jak tego się / jak się to /
co? Oglądam i wiem o tylu życiach, a sama czuję się niewidzialna. Tą
niewidzialność aktywnie wybieram. Co innego mogłabym robić w dobie
ekspozycji? Cała sztuka siedzi na widzialności. Reprezentacja jest kluczem
wizualnego wielbienia (siebie?) Widzialność i uwielbienie, widzialność i
uwielbienie. Jedna wielka masturbacja. No work. Wiem, że mogę się
odwrócić. Wiem, prawda? Chciałabym żeby praca mówiła za siebie. Ale jaka
praca? Praca czy przetrwanie? Miejsce czy kapanie? Kopanie? Spiralkuje
sobie w dziurze wydarzeń nie moich i zastanawia mnie to klasyczne co by
było gdyby nie rozumiem tej ryby, skąd się motywować, co robić, jak
planować, może nie planować? Czy jestem złamany czy tylko pojebany? fresh
fresh start and some cum nie ma żadnej konsystencji, co jest twoją
wiadomością? co chcesz powiedzieć? co chcesz wyrazić? czego chcesz? co
robisz bez nakazu? samoistnie? albo może bez wyrazu? gówno nie praktyka.
trzeba press start znowu. ogień pochłonie nas wszystkich równomiernie, nie
martwcie się. już zaczęliśmy ginąć. czasem jak idę ulicą wydaję mi się, że
ludzie robią do mnie miny. jest to takie bardzo w stylu E. i staram się o
tym nie myśleć bo rozpierdala mnie ta analogia. nie ma płynności. jest
tylko wielki drop, albo boląca pobudka. poirytowałem się. wyszedłem na
balkon, podszedł do mnie gołąb. też chciał coś na opak, czułem to. też był
społecznie nieprzystosowany, czułem to. przypomina mi się jej otarcie z
instytucja, jak znane jest mi to uczucie - takie wielkie ego bleh.
Komóreczka przedłuża zgrabnie twoje ramie. Czemu chcę widzieć tak dużo stron? Bez podłączenia na miesiąc. Proszę spójrz na mnie. Bez połączenia. Terażniejszość wydaję się taka teraźniejsza. Wasza świadomość cały czas rozciągana jest przez obce nam czasoprzestrzenie. Jeśli czas jeszcze istniał przed Internetem, to od 'wynalezienia' dawno się rozpłyną. Wszyscy jesteśmy wszędzie cały czas. W większości to krap, bo to lubimy produkować. Ale kurde jest też tam trochę poezji. No i jest też strasznie dużo wiadomości o różnych rzeczach, takich jak życie Valerie Solanas. Dobrych rzeczy można się dowiedzieć. Ale chyba lepiej żeby to miało miejsce, nie? Czy musi być to wszystko przylepione do twojej rączki? Jest mi lżej. Przypomniałem sobie tekścik o odejściu z platformy. Rok temu, ale ja wróciłem do tej dziury. Za dużo jej ostatnio. — UCZUCIE BYCIA PODŁĄCZONYM DO CZYJEJŚ GŁOWY — TELEWIZJA OCZYWIŚCIE — PATRZENIE NA TO CO INNI POSIADAJĄ — ZASTĄPIENIE SPOŁECZNOŚCI ILUZJĄ SPOŁECZEŃSTWA – NUDA — ...
Też polska diaspora powrót potoku myśli. Chcę zrobić herbatę, i chcę mi się siku, ale też chcę wypluć te myśli z dzisiaj. Były takie piękne chmury. Znowu się zakochałem. Miasto wydawało się dostępne. Widziałam jakąś młodą polską rodzinę w odwiedzinach miasta. Pomyślałam, ze fajnie byłoby wrócić do Kajetu. Kiedyś szperałam w polskości. Teraz staram się ją afirmować. Ale mam swój jej własny kawałek, szczęściara.