Niedziela, 11 sierpnia. Zapisuję datę aby stworzyć punkt/róg/pętelkę w tym miękkim, stopniałym czasie. Przez ostatnie 14 dni całkowicie stopiłem się z trawą i drewnem; pozwoliłem górskiej wodzie wymyć zebrany przez rok kurz. Wypełnia mnie wdzięczność za bliskość dwóch ukochanych ciał, za ich spokój i możliwość płynnej synchronizacji z moim organizmem. Mogliśmy się wszyscy zatrzymać i trzymać, trwać, niesieni tylko miękkimi mięśniami przez znajome ścieżki. Moją głowę przez te dni wypełniał głównie wietrzyk. Okazjonalnie, przed zaśnięciem wkradały mi się pod powieki niepewności w postaci pytań o czas przyszły. Sny były najbardziej jaskrawe, pełne akcji i przewrotności. Odkąd otoczyło nas więcej ciał myślę głównie jak różni są ludzie. Wspólna krew może rysować nas podobnie, ale nasze energie są ciągłą zmienną. Przekształcamy się niebywanie i cały czas musimy się na nowo poznawać. Powinniśmy się więcej siebie obserwować, przypominać sobie, żeby za każdym razem spojrzeć na nowo. Jest to jednak wrażliwość, którą najwyraźniej niełatwo utrzymać. Plany i ambicje wypłukują zdolność uwagi ze spiętych ciał tego prędkiego wieku. Jak zawołać żeby kogoś wyłapać w otwartości? Czym potrząsnąć żebyśmy wszyscy byli tylko tu?
Somehow words feel too ordered these days and so I find myself thinking in images. An image of Bo’s pale legs flopping energetically in the stream of mountain river, ice cold, its surface glittering in the overarching light of the sun; An image of endless tiny frogs populating a muddy puddle with joy for the thickness and the warmth of the water, their mother standing a forceful guard radiating majesty and care; The strange familiarity of this almost styrofoam apartment building where my dream-self sheltered a wounded body as if it was a daily practice; Oatmeal simmering in a narrow pot on the kitchen stove, bubbling for the exact amount of the 5 timely minutes to be served by Szy every morning as pre-breakfast for some, main-breakfast for others.
We're simultaneously trying to have a holiday and prep for an exhibition. All we want to show is drawings which we do every day. Yet when the moment comes we have to draw with the expectation of showing, I feel this dread in the air. What changes when you know you'll be sharing the thing you're making? When are we drawing for ourselves, when for the public? How do you decide if something is good enough? Or bad enough? I'm biased because I like most of your drawings. Some of mine I feel 'ok' about. It's really the selection that makes a difference. How images connect to each other, how their responses weave a story in the mind of the receiver. But then there is also the question of what would I like to see at an exhibition? — something in process, something ugly but selected with attention; something that doesn't scream 'ART'; something in which you can see the hand of the maker, where expression wins over any attempt to make this 'about' something else. The truth is we can easily resign. These days would pass with more ease, our drawings hiding in sketchbooks and on loose pages. Maybe it's also about marking this moment, creating a trace of it that's larger than a sketch. Maybe it the line that underlines a memory, the memory of your spunk splashing into the river, my swollen tits smiling at the sun, the never ending bbq, the blanket naps and sound of pages flipping at a regular pace. The fiction we make here of our lives in a wooden house overlooking a mountain range we bow to every morning and of the river that welcomes us daily to whisk our blood flow and rinse any dread of stale sleep and stale thought. This fiction in 3 colours - blue, green and grey, - which we happily write every day as if it was the most normal thing to do, today, right now, when tomorrow might never come and the end is behind us.
() summer hole ()
it's a strange place. your hair has been swapped away to the corner. you finish lighter, rejuvenated - a new you. you prefer self check-out and take-away. everyone speaks in a way that's so discrete. it's a place where there is no trash on the streets; people's greetings are in-excessive; it's a place where everyone looks elegant; where everything looks sort of familiar yet tasteful; it's a place where people stare at you and stare at each other in this 'i'm looking at your hands' sort of way.